Persoonlijk

Mijn jongste broer heeft een groot aantal hobby’s. Als gepensioneerd bankier voldoet hij aan veel vooroordelen en lacht daarom. Hij jaagt onder andere en dat levert in allerlei kringen gefronste wenkbrauwen op. Maar onlangs heeft hij toch werk verricht, als vrijwilliger-jager, waar hij waardering voor heeft geoogst. Hij hielp de overlast van ganzen op landbouwgronden te verminderen. De provincie had afschotvergunningen verleend (tja, in Nederland moet uiteraard alles in vergunningen en protocollen worden vastgelegd) en met een aantal vrienden hebben ze er tientallen kunnen schieten. Trots vertelde hij mij, dat hij zelfs een doublet had geschoten, voor wie weet wat dat is.

 

Het resultaat is verbluffend: van de tienduizenden ganzen, maar waarschijnlijker nog een veelvoud daarvan, zijn er enkele honderden (in jagerslatijn waarschijnlijk) op Walcheren in de vleespotten verdwenen. Effectief is toch wat anders, zou je zeggen. Het toont een beetje aan hoe we in Nederland worstelen met onze politieke correctheid. We moeten zaken aanpakken op basis van compromissen, die vaak weinig effect sorteren en veel frustratie opleveren. Slechts weinigen beleven plezier aan die bestuurlijk-politieke gedrochten. Een dergelijke discussie voerden we, in ons college van B. en W., over een aantal bezuinigingen om de begroting voor 2013 sluitend te maken.

Op onze begroting staat een relatief groot bedrag voor participatie. Dus het betrekken van inwoners van de stad (of moet ik eigenlijk sprekend over ons Alphen aan den Rijn toch “ dorp” zeggen) bij projecten of renovaties van straten. Inspraak is wat anders. Dan mag iedereen zijn zegje doen en dat leidt dan tot een uitspraak en een beslissing van het gemeentebestuur hoe de zaak wordt aangepakt. Participatie gaat veel verder: meedenken, ja bijna meebeslissen en er gaat heel veel tijd in zitten. Maar het eind van het liedje is toch vaak dat de centen ontbreken om iedereen het naar de zin te maken. De nieuwe inrichting van de straat is wat soberder, net wat minder fraai dan waar de participanten op hadden kunnen rekenen. En dan bemoeit de politiek zich er mee en de frustraties lopen op . Het compromis tussen de verwachtingen bij de participatie en het beperkte budget levert dan veel gedoe op.

We gaan het dus een tandje minder doen als het aan het college ligt en van te voren zeggen wat kan, aan de bewoners van straat en wijk vragen wat ze ervan vinden en dan neemt het bestuur een beslissing. We sluiten geen wonderijke compromissen meer, maar geven duidelijk aan wat kan en wat niet kan. En dat levert voor de begroting een paar ton in euro’s aan bezuinigingen op. Maar - en zo is mijn persoonlijke mening - het voorkomt slechte, weinig effectieve compromissen met veel ingebakken frustraties voor de burgers. En misschien toch evenveel plezier als mijn broer van zijn weinig effectieve jagerstaak op Walcheren had.